Het grote avontuur: de Ausangate!
Door: Jolien
Blijf op de hoogte en volg Jolien
22 Juni 2008 | Peru, Cusco
JOEHOE!
Eindelijk was het dan zover! Op weg naar Tinqi voor de Ausangate. We hadden besloten de eerste nacht in Tinqi te overnachten (3800 meter) om zo langzaam aan de hoogte te kunnen wennen en de tocht zonder paarden te doen. De eerste nacht overnacht in de tuin van mensen. Tijdens het opzetten van onze tent kwamen we er achter dat het bedrijf ons geen scheerlijnen had meegegeven, dus maar op zoek naar touw om deze zelf te fabriceren. De eerste nacht goed doorgekomen, dus vol goede moed op pad. De eerste dag naar boven kwamen we veel mensen tegen die vanuit hun huisjes boven op de berg op weg waren naar de zondagsemarkt in Tinqi. Alle kinderen begroetten ons met "Da me dulce", wat betekent geef me snoep. Lekker in de gebiedende wijs dus. We gaan gestaag naar boven en halverwege besluiten we te lunchen. Tegen het einde van de lunch komt er een jongetje met hond bij ons staan. Hij zegt niets en blijft ons gewoon aanstaren. Vervolgens gaan we verder en hij blijft ons volgen, soms is hij weg en later duikt hij weer op.
Aan het einde van de middag komen we aan bij de eerste kampeerplek. Hier stroomt allemaal warm water en het ruikt er erg naar zwavel. We zetten de tent op en de eerste lange nacht volgt. Geen nacht zonder gebeurtenissen. Rond 12 uur worden we opgeschrikt door geluid rond de tent en wegrennende laarsjes. Onze brander is gestolen samen met een lepel en een beker. Wat nu?! Zonder brander geen eten en dus geen tocht. Eerst maar verder slapen, wat niet zo fijn is als je net bestolen bent. Vervolgens begint het ook te sneeuwen. Daar kampeer je dan in de sneeuw! Eigenlijk best prima, want dan zijn de nachten minder koud.
De volgende ochtend twijfelen wat we willen doen. Er kunnen er twee teruglopen om te kijken of we in het dorp een brander kunnen regelen of we gaan met z'n allen terug en dan zit de tocht er op. Gelukkig besluiten we dat we het er op wagen. Iedereen wil wel teruglopen, want een hele dag op een lege vlakte verblijven is ook niet de leukste optie. Uiteindelijk lopen Bonny en Pepijn terug en blijven Ellen en ik bij de tenten. Uiteindelijk hebben we ons prima vermaakt met het omleggen van stroompjes, zodat de warmwaterbronnen nog heter werden. Zeg maar gerust te heet, dus 's middags weer bezig geweest om de stroompjes in de oude staat te herstellen. Aan het eind van de middag komen Bonny en Pepijn terug, met brander!!! Jippie, we kunnen door!
De volgende dag is het prachtig weer en twee nachten acclimatiseren op 4400 meter heeft ons goed gedaan. Vol goede moed gaan we op weg naar de eerste pas van 4800 meter. Deze pas komen we goed over en de volgende nacht brengen we door in een prachtige vallei vol meren. Er lopen veel gletsjers en met machtig veel gedonder breken hier hele stukken vanaf die vervolgens in het meer belanden. Ondertussen zijn we andere mensen tegen gekomen, twee Israeliers. Zij hebben wel paarden en rijden het grootste gedeelte op het paard. Dan voelt het helemaal goed als je zelf de pas op komt met je backpack met slaapzak, matje, eten en tent!
De volgende dag is de zwaarste dag. We moeten twee passen over. Eerst een van 4800 meter, dan 200 meter naar beneden om vervolgens een pas van 5200 meter te nemen! We hebben hem gehaald zonder hoogteziekte. Het enige probleem is dat er zoveel minder zuurstof in de lucht zit, maar boven kom je! Daar van het uitzicht genoten om vervolgens af te dalen voor een welverdiende lunch! We lopen verder door dan voor die dag gepland staan. We willen graag op vrijdag terug komen in Cusco om zaterdag voetbal te kunnen kijken. En we hebben een dag verspeeld met de brander. Weer een koude nacht verder en vervolgens klaar voor de volgende pas van meer dan 5000 meter. We willen onderaan de pas beslissen of we hem vandaag doen of niet, afhankelijk van de tijd. Voordat we het weten zijn we echter halverwege. Een erg aparte pas, want je ziet niet echt waar je naar toe loopt. Maar naar veel heuveltjes dan toch eindelijk boven op de pas. Een prachtig stenen landschap en hier genoten van onze chocola. Daarna begonnen aan de afdaling op zoek naar water waarmee we kunnen koken. Dit laat even op zich wachten, maar dan komen we weer bij prachtige meren. Hier proberen we onze heerlijke pastamaaltijd te bereiden, maar halverwege is ons gas op en de brander past niet op het derde meegegeven gasflesje. Daar zit je dan...de pasta had nog niet gekookt, maar was al wel een beetje zacht. Dus er maar veel ketchup overheen gespoten en het opgegeten. Smaakte nog best aardig.
Vervolgens verder afgedaald. Dit ging vrij vlot. We kwamen bij een rivier die we over moesten. Duurde even voordat we een oversteekplaats hadden gevonden. Maar uiteindelijk vonden we een plek. Hier was het erg druk met mensen die een weg aan het bouwen zijn. Erg zonde van het gebied! Ze waarschuwden ons voor explosieven dus wij snel door. Hebben uiteindelijk bij een lamaboer overnacht. Toen wij de tenten aan het opzetten waren werd de boel bij het water opgeblazen. Een aardige knal! Deze laatste nacht was veel kouder dan de voorgaande nachten, waarbij het al -10 was. 's Ochtends vroor elke keer de afwas aan elkaar vast. Allemaal erg weinig geslapen. En de warmbaden die we tijdens onze weg terug tegenkwamen deden ons dan ook erg goed! Vervolgens nog een 3 uur lopen naar Tinqi waar we deze prachtige tocht hebben beeindigd! We hebben er van genoten, veel lama's gezien en door een erg afwisselend landschap gelopen!
Nu nog een weekje bijkomen in Cusco, mijn spaans nog iets uitbreiden en dan verder op reis! Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen, dus blijf vooral reageren!
Liefs,
Jolien
Foto's van de Salkantay staan online op jolienvanuden.mijnalbum.nl
Eindelijk was het dan zover! Op weg naar Tinqi voor de Ausangate. We hadden besloten de eerste nacht in Tinqi te overnachten (3800 meter) om zo langzaam aan de hoogte te kunnen wennen en de tocht zonder paarden te doen. De eerste nacht overnacht in de tuin van mensen. Tijdens het opzetten van onze tent kwamen we er achter dat het bedrijf ons geen scheerlijnen had meegegeven, dus maar op zoek naar touw om deze zelf te fabriceren. De eerste nacht goed doorgekomen, dus vol goede moed op pad. De eerste dag naar boven kwamen we veel mensen tegen die vanuit hun huisjes boven op de berg op weg waren naar de zondagsemarkt in Tinqi. Alle kinderen begroetten ons met "Da me dulce", wat betekent geef me snoep. Lekker in de gebiedende wijs dus. We gaan gestaag naar boven en halverwege besluiten we te lunchen. Tegen het einde van de lunch komt er een jongetje met hond bij ons staan. Hij zegt niets en blijft ons gewoon aanstaren. Vervolgens gaan we verder en hij blijft ons volgen, soms is hij weg en later duikt hij weer op.
Aan het einde van de middag komen we aan bij de eerste kampeerplek. Hier stroomt allemaal warm water en het ruikt er erg naar zwavel. We zetten de tent op en de eerste lange nacht volgt. Geen nacht zonder gebeurtenissen. Rond 12 uur worden we opgeschrikt door geluid rond de tent en wegrennende laarsjes. Onze brander is gestolen samen met een lepel en een beker. Wat nu?! Zonder brander geen eten en dus geen tocht. Eerst maar verder slapen, wat niet zo fijn is als je net bestolen bent. Vervolgens begint het ook te sneeuwen. Daar kampeer je dan in de sneeuw! Eigenlijk best prima, want dan zijn de nachten minder koud.
De volgende ochtend twijfelen wat we willen doen. Er kunnen er twee teruglopen om te kijken of we in het dorp een brander kunnen regelen of we gaan met z'n allen terug en dan zit de tocht er op. Gelukkig besluiten we dat we het er op wagen. Iedereen wil wel teruglopen, want een hele dag op een lege vlakte verblijven is ook niet de leukste optie. Uiteindelijk lopen Bonny en Pepijn terug en blijven Ellen en ik bij de tenten. Uiteindelijk hebben we ons prima vermaakt met het omleggen van stroompjes, zodat de warmwaterbronnen nog heter werden. Zeg maar gerust te heet, dus 's middags weer bezig geweest om de stroompjes in de oude staat te herstellen. Aan het eind van de middag komen Bonny en Pepijn terug, met brander!!! Jippie, we kunnen door!
De volgende dag is het prachtig weer en twee nachten acclimatiseren op 4400 meter heeft ons goed gedaan. Vol goede moed gaan we op weg naar de eerste pas van 4800 meter. Deze pas komen we goed over en de volgende nacht brengen we door in een prachtige vallei vol meren. Er lopen veel gletsjers en met machtig veel gedonder breken hier hele stukken vanaf die vervolgens in het meer belanden. Ondertussen zijn we andere mensen tegen gekomen, twee Israeliers. Zij hebben wel paarden en rijden het grootste gedeelte op het paard. Dan voelt het helemaal goed als je zelf de pas op komt met je backpack met slaapzak, matje, eten en tent!
De volgende dag is de zwaarste dag. We moeten twee passen over. Eerst een van 4800 meter, dan 200 meter naar beneden om vervolgens een pas van 5200 meter te nemen! We hebben hem gehaald zonder hoogteziekte. Het enige probleem is dat er zoveel minder zuurstof in de lucht zit, maar boven kom je! Daar van het uitzicht genoten om vervolgens af te dalen voor een welverdiende lunch! We lopen verder door dan voor die dag gepland staan. We willen graag op vrijdag terug komen in Cusco om zaterdag voetbal te kunnen kijken. En we hebben een dag verspeeld met de brander. Weer een koude nacht verder en vervolgens klaar voor de volgende pas van meer dan 5000 meter. We willen onderaan de pas beslissen of we hem vandaag doen of niet, afhankelijk van de tijd. Voordat we het weten zijn we echter halverwege. Een erg aparte pas, want je ziet niet echt waar je naar toe loopt. Maar naar veel heuveltjes dan toch eindelijk boven op de pas. Een prachtig stenen landschap en hier genoten van onze chocola. Daarna begonnen aan de afdaling op zoek naar water waarmee we kunnen koken. Dit laat even op zich wachten, maar dan komen we weer bij prachtige meren. Hier proberen we onze heerlijke pastamaaltijd te bereiden, maar halverwege is ons gas op en de brander past niet op het derde meegegeven gasflesje. Daar zit je dan...de pasta had nog niet gekookt, maar was al wel een beetje zacht. Dus er maar veel ketchup overheen gespoten en het opgegeten. Smaakte nog best aardig.
Vervolgens verder afgedaald. Dit ging vrij vlot. We kwamen bij een rivier die we over moesten. Duurde even voordat we een oversteekplaats hadden gevonden. Maar uiteindelijk vonden we een plek. Hier was het erg druk met mensen die een weg aan het bouwen zijn. Erg zonde van het gebied! Ze waarschuwden ons voor explosieven dus wij snel door. Hebben uiteindelijk bij een lamaboer overnacht. Toen wij de tenten aan het opzetten waren werd de boel bij het water opgeblazen. Een aardige knal! Deze laatste nacht was veel kouder dan de voorgaande nachten, waarbij het al -10 was. 's Ochtends vroor elke keer de afwas aan elkaar vast. Allemaal erg weinig geslapen. En de warmbaden die we tijdens onze weg terug tegenkwamen deden ons dan ook erg goed! Vervolgens nog een 3 uur lopen naar Tinqi waar we deze prachtige tocht hebben beeindigd! We hebben er van genoten, veel lama's gezien en door een erg afwisselend landschap gelopen!
Nu nog een weekje bijkomen in Cusco, mijn spaans nog iets uitbreiden en dan verder op reis! Ik vind het erg leuk om jullie reacties te lezen, dus blijf vooral reageren!
Liefs,
Jolien
Foto's van de Salkantay staan online op jolienvanuden.mijnalbum.nl
-
23 Juni 2008 - 05:27
Loes:
Heey Jo,
Die tocht klinkt echt super!! En spannend... wel stoer hoor van jullie!! Gelukkig konden jullie een nieuwe brander regelen en verder gaan met de tocht!! Goede tijd toegewenst in
Cusco! (Heb je het voetbal nog gezien ;)?) -
23 Juni 2008 - 07:15
Marjan:
He Jo,
Klinkt allemaal erg leuk en spannend! Hier is niet zo veel te beleven hoor ;)! Gewoon btje afstuderen enzo.
liefs Marjan -
23 Juni 2008 - 08:05
Theo En Evelyn:
Moraal van dit verhaal: kleine jongetjes MET HOND MET LAARSJES AAN:)
zijn niet te vertrouwen!!
liefs maar weer uit France -
24 Juni 2008 - 20:51
Han En Karin:
Ha Jolien,
Het dievengilde heeft het wel op jullie voorzien!!!
Wat een mooie beschrijvingen: kun je zo'n tocht ook maken als je hoogtevrees hebt?
We wensen julie nog ontzettend veel plezier toe.
Liefs Han en Karin -
27 Juni 2008 - 08:31
Mique:
Hé Jolien,
Echt avontuur daarzo..
Hier ook leuk nieuws, maar dat komt wel, als je terug bent!!!!
Geniet er lekker van en veel plezier met alle avonturen!
Liefs, Miek en Robbie -
29 Juni 2008 - 15:19
Annette:
Geweldig zeg, wat jullie gedaan hebben. Je moet wel fantastische omgevingen hebben gezien. Is het er nu winter? Die warmbaden, zijn dat zwavelbaden?
Veel plezier met je spaanse lessen -
29 Juni 2008 - 15:20
Annette:
Geweldig zeg, wat jullie gedaan hebben. Je moet wel fantastische omgevingen hebben gezien. Is het er nu winter? Die warmbaden, zijn dat zwavelbaden?
Veel plezier met je spaanse lessen -
30 Juni 2008 - 13:04
Ernie Boelaarts:
Dag Jolien,
Nu jij heel wat meegemaakt . Ik dacht dat met nog een meisje ging maar je noemt allerlei namen, wie zijn dat ? Heb je die onderweg ontmoet? Ik vind het doodeng wat jij allemaal meemaakt, niets voor mij.
Ik vind jouw verhalen trouwens prachtig om te lezen. Ik blijf je volgen
Groet
Ernie Boelaarts
eboelaarts@rocvantwente.nl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
