Familie

Tijd voor een nieuwe blog. Helaas kan ik over de vakantie met mijn ouders kort zijn, want mijn vader zag de eerste avond een gat in de stoep over het hoofd en brak zijn been. Voor mijn vader werd het een culinaire reis en met mijn moeder nog een dagje op pad geweest. Daarna zijn ze al weer terug gevlogen. Erg balen want we hadden ons alledrie er erg op verheugd. Maar goed het is niet anders en we proberen het gewoon later nog een keer!

En als we het dan toch over familie hebben wil ik deze blog aan het familieleven hier in Nepal wijden. Over het algemeen woont familie bij elkaar in. De zonen blijven in hun ouderlijk huis wonen en de dochters verhuizen naar het huis van de familie van hun echtgenoot zo gauw ze getrouwd zijn. Je ouders zorgen voor je zolang je kind ben en zodra je opgegroeid bent hoor je voor je ouders te zorgen. Aangezien alle dochters het huis verlaten is het belangrijk een zoon te hebben.

Hoewel het gebruikelijk is om als familie bij elkaar te blijven wonen zorgt de slechte werkgelegenheid er vaak voor dat het anders uitpakt. Mijn counterpart bijvoorbeeld woont hier in Kathmandu met zijn vrouw en dochter, terwijl zijn ouders in Pokhara wonen. Hij wil graag weer die kant op als CTEVT daar een mooie functie voor hem heeft. Ik hoop dat hij nog even bij SDP blijft, want het is erg fijn om met hem samen te werken.
Mijn counterpart heeft het dan nog relatief goed voor elkaar, want hij woont samen met zijn echtgenote en dochter. In families waar de man en vrouw beiden werken is het vaak nog moeilijker om bij elkaar te blijven. En gezien de beperkte werkgelegenheid vertrekken veel mensen naar het buitenland. Op veel scholen waar ik kom wonen alleen de mannen, de vrouwen zijn veelal achtergebleven in het ouderlijk huis van hun echtgenoot. Hoewel het aantal vrouwelijke stafleden op de scholen beperkt is zie je dat ook zij vaak gescheiden leven van hun man. Zo werkte ik samen met een vrouwelijke collega in het zuiden van Nepal, terwijl haar man en zoontje in Kathmandu wonen. Ze ziet haar man en zoontje alleen als ze voor haar werk in Kathmandu moet zijn of als ze een lang weekend vrij heeft.

Op RTC Tanahun werkte ik samen met een mannelijke collega. Zijn vrouw woont in Japan, zijn dochtertje van vier woont in Kathmandu bij zijn schoonouders en hijzelf dus in Tanahun (4-5 uur rijden van Kathmandu). Er zijn dus veel kinderen hier in Nepal die worden opgevoed door hun opa en oma in plaats van hun ouders. Het lijkt soms net of het het een of het ander is; opa, oma, broers en hun families wonen samen in een huis, of iedereen woont gescheiden. De Nederlandse situatie vinden ze hier vaak maar vreemd. Ze begrijpen niet dat ik op mijn achtiende uit huis ben gegaan en nooit meer bij mijn ouders heb gewoond (op de paar weken na die ik bij mijn ouders doorbracht, omdat mijn werkvisum vertraagd was en vervolgens de aardbeving hier in Nepal plaats vond).

Het is interessant de verschillen te zien. En het verklaart mogelijk ook waarom tijdens het laatste werkbezoek mijn vrouwelijke collega’s er op aan drongen dat ik echt wel mijn bed bij hun op de kamer kon zetten. Dan was ik niet alleen. Terwijl ik het heerlijk vind om een eigen kamer te hebben en even tijd voor mijzelf te hebben. In de grote families hier kennen ze dat niet ‘tijd voor jezelf’ er zijn altijd mensen om je heen. Veel vrouwen zijn bang in het donker en zouden zich niet veilig voelen als ze alleen een kamer zouden hebben. Gelukkig weten ze binnen SDP dat ik graag een kamer voor mezelf heb, dus dat wordt altijd prima geregeld!
Ik moet het voorlopig ook nog weer even zonder familie om mij heen doen, maar ik ben hier in Nepal dus niet de enige in dit land waar familiebanden over het algemeen veel sterker zijn (met en door de samengestelde families) dan in Nederland.