Een jaar Nepal!

Het eerste jaar in Nepal zit er op, tijd voor een terugblik. Ik ben nog steeds erg blij dat ik het besluit genomen heb hier naar toe te komen. Ik schrijf deze blog in Pokhara. Afgelopen week weer een werkbezoek gebracht aan Pokhara School of Tourism and Hospitality Management en Rural Training Center Tanahun. In Tanahun was het heet! Of eigenlijk het was de combinatie van een hele hoge luchtvochtigheid met temperaturen rond de 35 graden. Met de ventilator aan was het al warm, maar zodra de stroom uitviel was iedereen doorweekt van het zweet. Dat je elkaar aankijkt en je ziet dat iedereen de zweetdruppels op het gezicht heeft staan. Nu in het iets koelere Pokhara (nog steeds warm 28 graden om 10 uur en gevoelstemperatuur 38 graden), maar morgen mag ik naar Bharatpur (als de weg niet meer geblokkeerd is door een landverschuiving) en daar is het nog veel warmer. Werken met deze hitte is weer een heel andere ervaring. En terwijl ik al moeite had om denk- en typewerk te verrichten stonden vrouwen in de zon stenen te verplaatsen.

Ok, genoeg over mijn werkbezoek. Dit keer een terugblik op afgelopen jaar. De tijd is voorbijgevlogen. Ik heb zoveel nieuwe ervaringen opgedaan en nieuwe mensen mogen leren kennen. Andere seizoenen zorgen er ook voor dat ik het jaar anders heb ervaren. Alleen door het volgen van het Nederlandse nieuws weet ik de zomervakantie begint bijna. Eerst stopt het voetbal, dan de programma’s op tv en dan beginnen de schoolvakanties. Hier geen schoolvakanties in de zomer, de ‘grote’ vakantie is in oktober. Mijn ervaringen met de seizoenen hier (ze hebben er zes!): De winter is gelukkig kort en hoewel warmer dan in Nederland had ik het gevoel dat ik het altijd koud had. Dit kwam doordat er geen verwarming is en huizen en kantoren niet geïsoleerd zijn. De maanden februari, maart en april waren heerlijk en daarna werd het warm. Nu is het regenseizoen begonnen (10 juni tot 24 september) en dat is eigenlijk wel fijn, als het regent is het niet zo warm. Daarom genoot ik gister van een regenachtige dag in Pokhara, terwijl ik Nederlandse toeristen tegenkwam die graag hun reis wilden wijzigen en naar een zonnige bestemming wilden reizen. Dit is niet de tijd om Nepal te bezoeken, het regent, je kunt de bergen meestal niet zien (ik zag ze gisteren en vanochtend, jeeh!), tijdens wandelingen zit je onder de bloedzuigers en als je naar het zuiden gaat is het te warm om ook maar een stap te verzetten. Maar als je hier woont ervaar je het anders. Het is warm, maar je raakt er aan gewend dat je de hele dag bezweet bent en in deze maanden zijn er weinig vakantiedagen, dus er kan gewerkt worden! Ook de maanden oktober en november waren goed te doen. Nu ga ik de seizoenen voor de tweede keer ervaren, ik ben benieuwd of ik ze op dezelfde manier zal ervaren als afgelopen jaar.

De dagen voor mijn eenjarig jubileum dacht ik waar ben ik aan gewend geraakt, wat kan me hier irriteren en waar word ik (nog steeds) erg blij van! Ik heb veel meer bedacht dan ik me nu kan herinneren, maar ik zal een aantal voorbeelden geven.

Gewend aan:
- In een stad te wonen die omringd is door heuvels (voor Nederlandse begrippen bergen). Toen ik net aan kwam dacht ik ‘wow’. Nu zie ik het soms niet eens meer als ik in de stad ben. Dat verandert zodra ik op mijn fiets stap.
- Het gegorgel en gespuug op straat.
- Smakken onder het eten. Het viel me van de week op, doordat ik zat te denken waaraan ik gewend was geraakt.
- Het chaotische verkeer in de stad. Ik beland niet meer zo vaak in situaties waar ik totaal afgesneden wordt, doordat ik beter door heb hoe ze hier rijden.
- Dat er niet de hele dag elektriciteit is.
- Dat belangrijke mensen altijd voorgaan. Deze week was ik opeens de ‘belangrijkere’ persoon. Een andere collega van CTEVT die vanuit Kathmandu naar Pokhara was gekomen moest twee dagen wachten, omdat de Principal eerst met mij aan de QIP wilde werken. Jeeh en dat als volunteer.
- Het vaak lange wachten. Ik was al geduldig, maar ben nu super de super geduldig. En ben nu ook heel goed in niets doen en gewoon wachten. Ke garne? (wat doen we er aan in Nepali).


Waar ik niet aan kan wennen is mijn was met de hand doen. Maar gelukkig komt daar vanaf volgende maand verandering in. Ik ga verhuizen naar een huis met ‘Didi’, huishoudelijke hulp, jeeh!
En een ander ding is dat je je als volunteer drie dubbel moet bewijzen. Als je hier als volunteer werkt denkt men dat je (nog) niet in staat bent om een echte baan te vinden. Terwijl het met VSO natuurlijk andersom is, je hebt werkervaring nodig om als VSO’er aan de slag te gaan. Gelukkig weten alle collega’s waar ik het meest mee samenwerk nu wat ik kan. Bovendien stel ik met nooit meer voor als volunteer maar noem alleen mijn functie binnen SDP. Mijn directe collega’s stellen me altijd voor als Dr. Jolien van Uden. Dat doet het hier ook goed. Komt die titel toch nog van pas! Haha.

En iets wat me na het schrijven van de blog te binnen schoot en ik nu nog even invoeg. De naschokken. In het begin raakte ik er aan gewend. Alleen nu na meer dan een jaar na de aardbeving, hoop ik bij elke naschok dat het inderdaad een naschok is en niet het begin van een nieuwe aardbeving.

En er zijn dingen waar ik me aan kan blijven ergeren:
- Motoren die je de doorgang beletten. Er zijn hier erg veel motoren en veel verkeersopstoppingen. Met mijn fiets kan ik vaak overal tussendoor glippen, maar vaak blokkeert een motor of scooter net mijn doortocht. Zij kunnen dan net niet verder, maar gaan nooit aan de kant om mij door te laten. Grrrr. Sta ik ook stil in de brandende zon of in de regen.
- In dezelfde orde, mensen die super traag voor je lopen en de hele stoep in beslag nemen. Dat is meer standaard dan uitzondering hier in Nepal.
- De onduidelijke Nepalese communicatie, waar je nooit precies zeker weet (ten minste ik niet, Nepalesen onder elkaar wel) of iets echt gebeurt of niet. Als voorbeeld mijn start van het werkbezoek. Ik was op mijn vrije zaterdag naar Pokhara gereisd om de school daar voor drie dagen te ondersteunen te starten op mijn normaal vrije zondag. Als ik mijn weekend opoffer kan ik twee scholen ieder drie dagen ondersteuning bieden in een week. Op zaterdag kom ik aan, prima. Principal vertelt dat ze maandag een press meeting hebben om twee uur. Ook prima, ik ga er daardoor al vanuit dat ik zondag alleen de ochtend heb, maar er gebeurt altijd wel iets. Op zondagochtend blijkt iedereen echter zo druk met de voorbereidingen van de press meeting dat degenen waar ik normaal mee samenwerk geen tijd hebben. Ik heb nog even de kans om een en ander met de GESI focal person (Gender Equality and Social Inclusion) door te spreken, maar dat is alles. Tja, dan had ik ook wel gewoon een vrije zaterdag kunnen hebben en op zondag kunnen reizen. En dan denk ik, zeg het gewoon dat je geen tijd hebt, ik ben hier niet omdat ik het zo leuk vind in Pokhara (Pokhara is wel mijn favoriete stad hier), maar om ondersteuning te bieden.


En natuurlijk een positieve afsluiting, waar word ik blij van. Te veel om op te noemen, maar hier zijn een paar voorbeelden:
- Met mijn mountainbike in het weekend heerlijk de Kathmandu vallei verkennen. En in de ochtend voor het werk! Als ik geluk heb vang ik een glimp op van de reuzen hier in Nepal!
- De opgewektheid en gastvrijheid van de meeste Nepalezen.
- ’s Ochtends naar mijn werk fietsen ondanks de luchtvervuiling en vervelende motoren , om al mijn hartelijke collega’s weer te zien.
- Gebakken platgeslagen rijst als lunch, waar de ‘didi’ op kantoor tijdens de winter probeerde uit te vinden hoeveel groene pepertjes ik kon eten. Veel!
- Het land en de mensen steeds beter te leren kennen.
- Samen met mijn collega’s op de scholen werken aan het verbeteren van de kwaliteit.
- Hoe gemakkelijk en spontaan je dingen hier kunt afspreken, geen overvolle agenda’s.
- En nog veel meer: een goede Dal Bhat, voetballen met VSO collega’s, met vrienden afspreken, busreizen met mooie uitzichten,…….

Kortom het leven hier is totaal anders, intenser, terwijl je minder wordt geleefd en dat maakt dat ik er met volle teugen van geniet. Op naar nog een jaar!