Weer heel wat ervaringen rijker!

Sinds mijn laatste blog is er weer veel gebeurd; de jaarlijkse Quality Improvement Program (QIP) audit heeft plaatsgevonden, ik ben verhuisd naar mijn nieuw appartement en naar een nieuw kantoor, ik heb Solukhumbu bezocht en afgelopen weekend Pang en natuurlijk nog veel meer, maar dat past niet allemaal in deze blog.

Allereerst de audit. Er waren drie audit teams die de tien scholen die deelnemen aan QIP hebben geaudit. Het team waarvan ik deel uit maakte heeft drie scholen geaudit. De eerste school was dichtbij in Banepa. De school bleek veel standaarden niet behaald te hebben, de principal was het daar niet mee eens en dit resulteerde in een hevige discussie.

De tweede school die we bezochten had het een stuk beter gedaan en alle documenten en de zelf-evaluatie op tijd opgestuurd. We hadden daardoor veel meer tijd om de verschillende standaarden te bespreken. De tweede school is in Lahan, waar het normaal gesproken rond deze tijd van het jaar super heet en vochtig is. Dit jaar hadden we echter meer regen dan normaal gedurende het eerste deel van de moesson en daardoor was het niet zo warm. Wat een geluk!

De tocht naar de derde school was een avontuur. Her en der langs de weg waren stukken steen en bomen naar beneden gekomen door de vele regen. Het laatste stuk van de reis moesten we lopen, omdat de weg te slecht was om verder te gaan. Maar het was wel lekker om wat beweging te hebben. Ook het resultaat van deze school was niet zo goed, maar dat hadden we verwacht. De school is erg afgelegen en het managementteam was net vervangen. Het nieuwe team lijkt geïnteresseerd in de QIP, dus hopelijk presteren ze volgend jaar beter. Als het goed is bezoek ik komend jaar de school ook minimaal twee keer om extra ondersteuning te bieden. Hopelijk helpt dat, de scholen die ik afgelopen jaar ondersteund heb, hebben het gelukkig goed gedaan in de audit.

Na de audit moest het auditrapport binnen een week afgerond worden, maar aan het begin van die zelfde week verhuisden we met ons kantoor naar een nieuw gebouw. Het duurde meer dan een week voordat ik een bureau met werkende computer had. Dus voor de afwisseling maar thuis gewerkt. We zitten nu in een nieuw gebouw, maar het is veel kleiner. Het is een beetje proppen om alle bureaus en collega’s er in te krijgen, maar we hebben nu een parkeerplaats, jeeh! ;)

Vervolgens aan het eind van diezelfde week ook zelf verhuisd. Wat een spul kun je verzamelen in een jaar! Ik ben erg blij met mijn nieuwe appartement. Het is ruimer en we hebben een echte woonkamer. Het delen van het huis met een andere vso volunteer gaat ook prima. Ik was benieuwd hoe dat zou gaan na jaren op mezelf gewoond te hebben. Verder bevalt het erg goed om een didi te hebben die schoonmaakt en de was doet. Niet alle vorige bewoonsters konden goed met haar overweg, maar wij hebben vrienden gemaakt door de keuken en badkamer op te ruimen. In de keuken waren veel te veel potten, zakken en blikken met eten die niet meer goed waren en in de badkamer te veel flessen met douchegel en shampoo en ontzettend veel gebruikte tandenborstels. Wij hebben zoveel mogelijk weggegooid.

Na twee weken op mijn nieuw stekkie was het tijd om de Kathmandu vallei weer te verlaten. We vertrokken met een groep vrienden naar Solukhumbu! En waar is dat? Het is het district waar ook de Mount Everest deel van uitmaakt, maar zo noordelijk gingen wij niet. De rit er naar toe duurde 12 uur, maar was prachtig en erg gezellig. Ook erg hobbelig op sommige stukken trouwens. Nadat we de laatste hobbels genomen hadden kwamen we aan in Phaplung waar we de eerste nacht verbleven in het huis van een oom van Pemba. Pemba is een vriend die ik in Kathmandu heb leren kennen, maar hij komt uit Solukhumbu en wilde ons (Daphne (Engeland), Kathrin (Duitsland), Tania (Australie), Shally (Nepal), Ruth (Schotland)) graag de streek laten zien waar hij was opgegroeid. Zijn oom had een prachtig huis, dat haast wat Oostenrijks aanvoelde, met veel houtwerk aan de binnenkant. Omdat het op hogere hoogte was werd het er ’s avonds al frisser, maar in de keuken was een heerlijk haardvuur. Hier zouden we ook wel met kerst willen verblijven!

De volgende ochtend wandelen we naar Jumbesi, zo’n drie uur verderop. Daar verblijven we in het guesthouse van een andere oom. Ook hier weer veel houtwerk van binnen. Met een paar lopen we na de lunch naar een klooster een uur verderop. Daar worden we allerhartelijkst ontvangen. Ze blijven ons maar thee bijschenken, we krijgen biscuitjes en noodles. Wij zitten echter nog bomvol van de lunch. Die avond testen we een nieuw biertje, Changku. Chang is lokaal bier gemaakt van rijst. Dat had ik al eerder gehad, maar met Changku warmen ze het op en voegen ze ei toe. Apart bier met gekookt ei, maar ook lekker. ’s Avond krijgen we een Sherpa (een etnische groep en bewoners van de streek) maal opgediend. Een heerlijke soep van aardappelen en andere groenten. We slapen met z’n allen op zolder. Na een goede nacht en een heerlijk ontbijt wandelen we terug naar Phaplung. Onderweg bezoeken we nog een ander klooster (waar we ook weer volop voorzien worden van thee en koekjes). Terug in Phaplung gaan we naar de bazaar waar we kaas en stoffen inslaan. Terug in het huis van de oom van Pemba staan er heerlijke momo’s voor ons klaar.

De volgende dag is het tijd voor de terugreis. We vertrekken vroeg om na anderhalf uur rijden uitzicht te hebben op de Sagarmatha (Mount Everest). Het uitzicht was prachtig en we hebben de Sagarmatha zeker gezien, alleen was Pemba niet mee op de terugreis, en wist niemand van ons welke berg het was.

Na terugkomst op zondag, maandag weer aan het werk. Iets later dan gepland doordat ik ontdekte dat een ongenode gast zich een plekje in mijn darmen had veroverd. Dus eerst even naar de kliniek. Daarna de mid-term review van mijn placement met mijn program manager (maar aangezien mijn programma is opgeheven is de country director nu mijn tijdelijke program manager) en mijn counterpart (Keshab, waar ik het merendeel van de tijd mee samenwerk binnen SDP). Prima gesprek en daarna snel een bus ticket regelen voor mijn trip naar Pokhara.

Deze blog schrijf ik ook in Pokhara waar ik nu al ruim anderhalve week aan het werk ben. Tussendoor ook weer Rural Training Center Tanahun bezocht en een uitstapje naar Pang. De scholen bleken bij het schrijven van de alle plannen die vereist waren voor het Quality Improvement Program zich niet bewust te zijn dat ze de plannen ook moesten gaan implementeren. Een nieuwe uitdaging. Bij het bezoek aan RTC nog een bijzondere ervaring. We hadden die dag hard gewerkt van 7 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds (maar met de nodige pauzes). We vertrokken naar de bazaar voor een avondmaal toen het begon te regenen. Nadat we ons eten ophadden kwam het met bakken uit de lucht. Ze dachten dat ik zou smelten als ik door de regen ging dus boden ze me aan dat ik kon blijven slapen. Ik kon de kamer delen met de eigenaresse van het restaurant. Ik had alleen mijn lenzenvloeistof en andere benodigdheden in de school. Dus ik liep liever terug. Maar wat gebeurde er, ze wekten de chauffeur van een van de bussen die de volgende ochtend naar Pokhara zou vertrekken en brachten mij en de principal van RTC zo terug naar de school. Haha, wel lekker droog!

En dan het weekend Pang. Ik kwam op dinsdag 23 augustus aan in Pokhara. Donderdag 25 augustus was een vakantiedag ter ere van de geboortedag van Lord Krishna. Sinds kort zijn de nieuwe volunteers vanuit Canada gearriveerd en een van hen werkt op de school in Pokhara. Hij had een lang weekend weg gepland met zijn vrouw en zoontje van vier naar een Nepalese vriend die hij in Canada had ontmoet. Nu was het ook zo dat dit echtpaar jaren in Nederland heeft gewoond en drie van hun vier kinderen wonen daar nog steeds. Richard, de nieuwe volunteer, vroeg of ik zin had om mee te gaan. ‘Ja, natuurlijk!’. Een bustocht en een klim van een uur in de hitte leidde ons naar het huis van dit vriendelijke Nepalese echtpaar. Ik werd ontvangen in het Nederlands! We hadden drie heerlijke dagen in het dorp. We hebben de omgeving verkend, de boarding school bezocht die door hun is opgezet en een vier uur durende puja (aanbidding) van Lord Krishna bijgewoond. Het bidden is vooral zingen en dansen en het offeren van veel voedsel. Om 12 uur vindt het daadwerkelijke gebed plaats en daarna is er eten voor iedereen. Rijstpudding en curry. Tijdens het zingen raak ik in gesprek met een aantal meisjes, ze willen graag met mij dansen. Dus vooruit maar weer, tijd om mijn houterige Nederlands Nepalese moves te showen.

Genoeg voor deze blog. Ik ga van mijn vrije zaterdagmiddag hier in Pokhara genieten. Ik hoop nog wat foto’s te kunnen uploaden, maar mocht dat niet lukken dan volgen ze later!