Drukke tijden

Sinterklaas en International Volunteers Day, dus tijd voor een blog!

In mijn vorige blog schreef ik al dat ik verwachtte veel werk te hebben in de laatste maanden. En dat is zeker het geval. Ik merk dat nu na ruim een jaar bij SDP ik goede banden heb met alle Principals van de scholen, maar ook met mensen binnen CTEVT. Ik wist van te voren dat dit tijd zou kosten. Ik had gehoord dat het in Nepal zelfs meer tijd kost dan in veel andere landen. Maar het lijkt gelukt te zijn! Daarmee word ik nu ook veel meer gevraagd om naar de scholen te komen, maar ook binnen SDP. Bij SDP ben ik opeens ook veel meer betrokken bij de project planning en verslaglegging in het algemeen.

Dat laatste kwam ook door de mid-term review van het project. De Asian Development Bank (ADB, de donor) kwam aan het begin van de missie voor de mid-term review langs voor eerste presentatie over de voortgang van het project. Ze waren niet erg tevreden over de presentatie. Het project team presenteerde veel data, maar had niet nagedacht over wat de data vertelden. ADB vroeg het consultant team desnoods een extra consultant in te schakelen om de analyses en verslaglegging te doen, waarop ik aangaf dat ik het wel kon doen. Samen met een van de consultants heb ik hard gewerkt om het rapport af te krijgen. Maar het gaf een goed gevoel om weer eens echt hard te werken om een deadline te halen. Ik heb denk ik ook mijn record werkdag gehaald, van 6 uur ’s ochtend tot middernacht. Daarna ook gevraagd om de planningssessie voor SDP voor te bereiden. Ik weet nu echt alles over het project!

Daarnaast ook druk met VSO Nepal. De laatste paar weken was ik voor mijn gevoel bijna dagelijks op het kantoor en normaal gesproken kom ik er praktisch nooit. Ik ben de secretaris van de Country Office Advisory Group (COAG). Op dit moment bestaat de COAG uit 3 vakdeskundigen, de country director van VSO Nepal en het hoofd ‘People and Operations’. Je kunt het zien als een soort medezeggenschapsraad. We waren als vakdeskundigen ontevreden over een aantal zaken. Het duurde even voordat onze boodschap door kwam. Maar er lijkt nu beweging in te komen. Er wordt nu een uitgebreide review van de hele ‘volunteer journey’ uitgevoerd om te zien wat goed gaat en wat beter kan. COAG maakt onderdeel uit van het team dat de review uitvoert. We hebben interviews gehouden met alle vakdeskundigen en 15 werknemers van VSO. Morgen is er een workshop om vooral te kijken naar hoe we zouden willen dat alle stappen van de journey doorlopen zouden moeten worden (met een waarderende benadering!). Ik heb samen met een collega van VSO de workshop voorbereidt, maar helaas kan ik niet zelf aanwezig zijn. Want ik zit sinds afgelopen week in Doti.

Over VSO gesproken, ik heb de deelnemers van de Himalaya Challenge hier in Nepal ontmoet. De Himalaya Challenge was georganiseerd door VSO Nederland. De deelnemers hebben een bedrag van 140.000 euro opgehaald voor het Sisters for Sisters project hier in Nepal. Dit is een super mooi project wat als doel heeft een groter aantal meisjes hun school te laten afmaken. De vakdeskundigen die op dit project werken hebben denk ik een van de meeste interessante placements hier in Nepal. Ze werken met scholen, de community en de ‘big’ en ‘little sisters’ in afgelegen gebieden. Ik was uitgenodigd voor het welkomstdiner van het de Himalaya Challenge hier in Nepal en het was erg gezellig om met zoveel Nederlanders en de Nepalese collega’s van VSO Nepal te dineren en te horen wat voor activiteiten de deelnemers hadden ondernomen om dit super bedrag bij elkaar te krijgen.

En zoals ik al aangaf ben ik vorige week maandag aangekomen op Seti Technical School waar ik in totaal ruim twee weken blijf. De eerste week verliep prima. Er is een gemotiveerd team dat ondanks een gebrek aan middelen alles zo goed mogelijk probeert aan te pakken. Iedereen heette mij ook van harte welkom. Ik verblijf in het guesthouse van de school. Het guesthouse bestaat uit drie kamers met gedeelde badkamer boven het huis (een kamer, een keuken en een badkamer) van de chauffeur van de school en zijn familie (vijf in totaal). De eerste twee nachten waren alle kamers bezet, maar nu ben ik de enige bewoner op de bovenverdieping. De familie beneden zorgt goed voor mij en ze bereiden voor mij elke ochtend ‘lunch’. Dat betekent rond 9.00 – 10.00 uur een vol bord dal bhat of roti met groente. Daarna heb ik de hele dag geen eten meer nodig. Ik voel me elke keer bezwaard, omdat ik ook in de kantine kan eten en ik verwacht dat ze het niet breed hebben. Maar als ik zeg dat ik in de kantine eet (wat ik elke ochtend weer probeer te zeggen) dan biedt de echtgenote van de chauffeur mij toch weer eten aan. En als ik echt weiger dan denkt ze waarschijnlijk dat ik haar eten niet lekker vindt en ze maakt echt super lekker eten!! In elk geval de lekkerste Dal (linzensoep) die ik tot nu toe in Nepal gehad heb.

Gister kwam ik er achter dat gisteren, vandaag en de komende twee dagen toelatingsexamens voor de politie worden georganiseerd op de school. Een groot deel van de werknemers is daarbij betrokken. Dus gisteren alleen een overleg gehad om half 8 ’s ochtends en daarna tevergeefs zitten wachten. Gelukkig nu een nieuwe planning gemaakt met de Principal. We doen ’s ochtends een sessie om 7.30 uur en ’s middags na de examens een. Hopelijk werkt dat, want er is genoeg te doen.

De vroege ochtend sessies zorgen er helaas wel voor dat ik niet aan hardlopen toe kom en het is hier prachtig. Maar maar eens proberen of ik na de ochtendsessie een rondje kan hardlopen. Ik blijf hier nog tot en met volgende week maandag en dan terug naar Kathmandu. Ik had gehoopt in Kathmandu te blijven tot mijn vakantie naar Sri Lanka op 23 december. Maar het lijkt er op dat ik ook op de management conferentie van CTEVT verwacht wordt (drie dagen presentaties in het Nepalees, goede oefening ;)).

Ik denk dat dit mijn laatste blog van 2016 is dus ik wens jullie allemaal via deze weg fijne feestdagen en een knallende start van 2017!