Op de scholen!

Ja, eindelijk naar de scholen! Het werk doen dat ik het leukst vind. Ook wel wat spannend, want hoe zal ik ontvangen worden op de scholen? Wat verwachten ze van mij? Hoe staan ze zelf in het Quality Improvement Program (QIP)? Doen ze het omdat het moet of zijn ze zelf ook echt gemotiveerd om er mee aan de slag te gaan?

Op zondag 31 januari vertrek ik met de bus naar Pokhara. De bus vertrekt rond zeven uur, maar moeten dan nog tanken en komen uiteindelijk rond drie uur aan in Pokhara. De reis gaat snel doordat ik aan de praat raak met een aantal medereizigers.
In Pokhara staat de principal me al op te wachten. We rijden naar de school waar ik even mijn tas op mijn kamer zet en dan met de principal de planning doorspreek. Als ik het kantoor van de principal binnenkom staat de tafel vol met eten (…ja alweer, blijft een thema). Ze hadden vandaag skills test voor level 2 training kok. Het resultaat moet geproefd worden. Daarna nemen we de planning door voor de week.

Op maandag beginnen we met het reviewen van het strategisch plan. We starten iets later dan gepland, omdat er les moet worden gegeven (natuurlijk , het is een school). Ondertussen neem ik een aantal zaken door met de GESI focal person. GESI staat voor Gender Equality and Social Inclusion. Een belangrijk thema binnen het project. Vrouwen en mensen van bepaalde bevolkingsgroepen krijgen altijd nog minder kansen hier in Nepal. Ook zijn de scholen niet altijd goed toegerust. Een simpel voorbeeld, er is nooit een prullenbak op het toilet te vinden. Waar laat je je maandverband (tampons kennen ze hier niet) als je ongesteld bent? Meisjes en vrouwen komen daardoor vaak niet naar school als ze menstrueren.

Rond half één starten we met de review van het strategisch plan. We hebben de visie verhelderd en goede discussies gevoerd. Het lukt ons niet om het in één middag af te ronden, dus we gaan door op dinsdag. Weer iets later, omdat de principal naar de chief van het districts kantoor moet. Als iemand van hogerhand belt zeg je altijd je afspraken af en kom je. Dat maakt het plannen hier ook zo moeilijk. Maar zodra hij terugkomt gaan we verder.

Op woensdag gaan we bezig met de Quality Management Unit (QMU). Alle scholen die deelnemen aan QIP moeten een QMU opzetten om hun kwaliteit te monitoren en verbeteren. Ik werk met de leden van de QMU aan de beschrijving van hun rol en taken. Opdracht die ik ze meegeef is om op basis van deze beschrijving en de gevoerde discussie voor de volgende keer een concept werkplan te maken.
Verder bespreek ik vandaag de voortgang in de ‘tracer study’ met de career counselor. We proberen samen oplossingen te vinden voor het feit dat afgestudeerden moeilijk te achterhalen zijn.

Op donderdag geef ik zo waar een les, een les over cultuur shock. Veel trainees gaan na de training naar het buitenland om te werken. Ik kreeg die ochtend juist een presentatie hierover in mijn mailbox. Dit omdat ik nu lid ben van de Country Office Advisory Group (GOAG) en één van de taken is om een deel van de introductie voor nieuwe vakdeskundigen te doen. De Engelse docent is vandaag afwezig, dus kan ik hier mooi een lesje over geven. Daarna aan de slag met het reviewen van het ‘Yearly Plan of Operations (YPO). Ik geef wat tips over wat voor activiteiten wel of niet op te nemen in het YPO. We werken gelijk een concept uit voor volgend schooljaar.

Tot slot op vrijdag de GESI focal person geholpen om één en ander op papier te krijgen en samen met de career counselor gebrainstormd voor een module career counseling. Nu is het beperkt tot de selectie voordat de student/trainee met de opleiding begint en het helpen in het vinden van werk na het afronden van de opleiding. Eerste ideeën en nu allebei op zoek naar mogelijke opdrachten.

Wat me opviel is dat iedereen over het algemeen enthousiast is om met QIP aan de slag te gaan. Ze hebben echter amper ervaring met het documenteren van alles en systematisch werken. Ook de beperkte computervaardigheden helpen niet echt mee. Maar de motivatie is er, dus vooral nu doorgaan!

En natuurlijk heb ik tussendoor wat klassen bezocht. Koksopleiding, gastheer/vrouw, bar tender. De praktijk ziet er bijna hetzelfde uit als in Nederland. En de producten smaken goed!

En hoe zit de dag er in het algemeen uit op de school? Ik sta op rond zeven uur/ kwart over zeven. Rond half acht drink ik een heerlijk kopje Nepalese thee bij de kantine. Daarna ga ik een rondje wandelen. Om kwart voor tien staat de lunch voor mij klaar (Dal Bhat) en daarna ga ik aan het werk. Rond twee uur/half drie is het tiffin tijd (snacktijd). We eten Momo’s of Chowmein. Rond vijf uur sluiten we de dag af. Ik ga naar mijn kamer en lees wat of kijk een serie (voor het eerst sinds ik in Nepal ben). Rond acht uur is mijn avondeten klaar en daarna duik ik lekker warm mijn bed in en lees nog wat (meestal bij kaarslicht want elektriciteit is er amper).

Op zaterdag een vrije dag. Ik ga lekker naar Lakeside. Laat voor de verandering mijn was doen bij een laundry service en geniet van iets anders dan Dal Bhat. De zon schijnt, dus ik heb niets te klagen!

Op zondag vertrek ik na de thee naar Bhimad, Tanahun. Ook hier word ik hartelijk ontvangen door de principal. Het team is hier wat kleiner. Het gaat om een Rural Training Center (RTC) en veel trainingen worden in de dorpen zelf gegeven en niet op het training center. We wachten tot één van de instructeurs is teruggekeerd van een training in het veld en gaan aan de slag. We volgen hetzelfde programma. Maar omdat de principal op woensdag naar Kathmandu wil om zijn zoon, die voor twee jaar naar Australië vertrekt, uit te zwaaien proberen we alles wat sneller te doen.
We starten daarom op maandag en dinsdag (eigenlijk een vakantiedag) al om 8.00 uur, direct na de thee. Rond half tien hebben we dan een pauze voor de lunch. En rond vier uur worden de snacks gebracht. We eindigen de dag rond half zes. Ik eet bij de principal thuis. Op de school is geen kantine en de school ligt helemaal aan de rand van het stadje. Als vrouw hoor je niet in het donker alleen over straat te gaan, dus ik word elke avond uitgenodigd voor het eten.

Op woensdagochtend vertrek ik om 6.15 uur met één van de instructeurs naar een training buitenaf. We lopen naar Bhimad Bazaar (het centrum) en pakken vanaf daar de bus voor zo’n 15 minuten. Vanaf daar lopen we in 45 minuten naar de trainingslocatie. Al gauw komen de deelnemers binnendruppelen. Het is een training ‘Off season vegetables’. De trainees zijn voornamelijk vrouwen. Ze vinden het maar wat mooi dat ik er ben. Buitenlanders komen er zelden. Ze zeggen dat als ze hadden geweten dat ik kwam ze snacks hadden gemaakt. Ik introduceer me in het Nepalees en probeer ook wat vragen in het Nepalees te stellen. Dan begint de theorieles. Voordat ze het veld in gaan voor de praktijk moet er gedanst worden. En natuurlijk moet ik dansen, kom ik weer met mijn Nederlandse houterige moves. Maar goed, hoort er bij.

Dan beginnen we aan de terugweg. Als we rond twaalf uur terugkomen op RTC staat de Dal Bhat voor ons klaar. Ik besluit om nog even te blijven en volgens planning op donderdag de bus terug naar Pokhara te pakken. Mijn kamer op RTC is veel meer basic dan in Pokhara. Een hurktoilet, koude douche en veel gezelschap (muggen, spinnen en harige rupsen). Gelukkig heb ik een klamboe!

Op donderdagochtend pak ik de bus terug naar Pokhara. Daar kom ik lekker op tijd aan. Ik heb een heerlijk guesthouse gevonden in Pokhara. Daar werk ik eerst nog even aan mijn verslagen en als de batterij van mijn laptop leeg is ga ik lekker weer naar lakeside om van de zon te genieten. Ook nog even informatie ingewonnen over trekkings want die gaan er komen. Annelies (één van mijn zusjes) komt 26 maart en mijn ouders 1 mei. Super leuk vooruitzicht!

Nu weer gewoon op kantoor, maar waarschijnlijk voor korte tijd. Voor volgende week staat er al weer een trip gepland. Al is het vertrek op zondag en ben ik net een weekendje weg en heb ik de eerst NCOAG meeting op maandag. Maar eens zien of ik ze achterna kan reizen.

Ps.: De winter is voorbij, het is al weer 25 graden en de grens is open, jeeh!