Mala suerte
Door: Jolien
Blijf op de hoogte en volg Jolien
30 Juni 2008 | Peru, Cusco
¡Hola Holanda! Un mensaje de Peru...
Voor de niet spaanstaligen onder ons, mala suerte betekent pech. En die pech begon zondag op maandagnacht met...diarree (of in onze benaming liquidkek). De volgende ochtend was Bonny echt ziek. Ik voelde me nog wel aardig, het is alleen wat vervelend als je nadat je gegeten hebt drie keer een sprintje moet trekken naar de baño. Ik heb Bonny haar spaansles gecanceld. Heb mijn eigen spaanse les doorgebracht met het drinken van mate de anis. Volgens mijn gramaticalerares en onze moeder des huizes zou dat goed zijn voor je darmen. Mijn praktijkles heerlijk op het plaza gezeten. ´s Middags wat door de stad gebanjerd waar de hele dag een optocht was. Het was de dag van Cusco en alle bedrijven uit de omgeving dansen dan mee in de optocht. Medewerkers worden hiertoe verplicht. Als ze niet meedoen wordt er een bepaald bedrag ingehouden op hun salaris. De optochten gaan door tot laat in de avond. Maar wij zijn vroeg gaan slapen. Bonny had al de hele dag geslapen en sliep er zo nog een nacht achteraan.
De volgende dag (dinsdag) was het Inti Raimi. Het grootste feest van Cusco. Lourdes mijn praktijklerares had gezegd dat we het goed zouden kunnen zien vanaf de trappen van de Cathedraal. We zouden er dan wel om acht uur moeten zijn. We waren nog steeds niet fit en ik bedacht dat als ik lang op die trappen zou moeten zitten het wel eens verkeerd zou kunnen gaan. Dus voor de zekerheid maar een diarreeremmer genomen. We waren op tijd bij de trappen en hadden een mooie plek. Bonny en ik moesten echter toch nog een keer naar de wc. En ondanks dat iedereen riep dat de plek bezet was. Peruanen bemoeien zich overal mee. Ging er een oud vrouwtje met bochel op mijn plek zitten. Terwijl er van voren nog plekken over waren. Dit vrouwtje stonk!!! En ze zat met haar bochel en vieze kleren tegen mijn benen. Die ik nu nergens meer kwijt kon. Ondanks dat ze klaagde dat ik met mijn knieen in haar rug zat te porren verplaatste ze zich niet. Terwijl ik dit typ komt die geur weer terug, ik werd er gewoon misselijk van. Na lang wachten en een stenen kont verder kwamen dan de ´Incas´ om de zon te aanbidden.Ik wilde foto´s maken. Maar daar was na de diarree de tweede pech...mijn fototoestel deed niets meer en die van Bonny was dus al gestolen...Gelukkig waren Ellen en Pepijn er ook en hebben zij foto´s gemaakt. Maar wel een beetje balen voor de verdere reis. Gelukkig heb ik niet alleen pech en kan ik deze maand wat extra geld tegemoet zien. Dus nu kan ik in dit land waar de fototoestellen bijna drie keer zo duur zijn op zoek naar een camera!
Het was erg leuk om de hele show op de plaza te zien. Daarna lunch gehaald en die op het terras bij het kantoor gegeten. We zijn daar eigenlijk blijven zitten omdat we zo moe waren. Hadden niet eens meer de fut om op onze was te wachten. Thuis heb ik met mijn laatste energie mijn huiswerk gemaakt, maar toen met hoofdpijn in slaap gevallen. Geroepen voor het eten. Ik wilde eigenlijk alleen soep, maar Manchi (huismoeder) zei dat ik ook rijst moest eten. Dus ik braaf geluisterd, wat weer wat nachtelijke tripjes naar de wc betekende.
De volgende ochtend was het alleen maar erger en Bonny zat er echt helemaal doorheen. We zijn toen met onze praktijkleraressen naar het ziekenhuis gegaan. Ik had het denk ik nog een dag aangezien, maar bij Bonny ging het echt niet meer. Ik had wel constant dorst. En het elke keer naar de wc moeten is ook wel vervelend, maar niet meer dan dat.
Wij naar Clinica San José, een nieuwe kliniek in Cusco. Daar kregen we een Duitse arts. We vertelden onze verschijnselen. En ze zei dat we bloed moesten geven en ontlasting in een potje. Ze zei dat er de laatste tijd veel mensen waren met buiktyfus. Waarop ik zei ´maar daar zijn we toch voor gevacineerd?´
Op naar het laboratorium. Bloed laten tappen en toen kwam dat potje. Daar sta je dan in een toilet in een Peruaans ziekenhuis met een klein potje waar je dan maar wat liquidkek (om in onze benamingen te blijven) moet deponeren...Ik kreeg spontaan de slappelach in mijn uppie op de wc.
Toen weer naar boven voor verder onderzoek; bloeddruk, hartslag, darmen. Daarna wachten.......
Ze kwam terug met de mededeling dat we salmonella tiphi hadden, ofwel buiktyfus...fijn! We moesten worden opgenomen in het ziekenhuis. Ik ben eigenlijk nooit ziek, afgelopen jaar 1 dagje nadat ik 240 km door de regen had gefietst, maar daarvoor al jaren niet meer. En dan lig je opeens in het ziekenhuis. Wij terug om spullen te halen. En ik heb gevraagd of ik spaanse les kon hebben in het ziekenhuis. Werd ik voor gek verklaard door Bonny. Maar je moet toch wat als je de hele dag ligt.
Ze zouden voor ons regelen dat we samen op een kamer zouden kunnen liggen. Normaal zijn het privékamers met een logeerbed erbij. Aangekomen in de kamer blijkt er een ziekenhuisbed en een heel laag simpel logeerbed te staan. Ik heb Bonny eerst maar het goede bed gegeven. Maar toen heb ik ook maar om een ziekenhuisbed gevraagd. Ja, als ik dan in het ziekenhuis lig, wil ik ook in een echt ziekenhuisbed liggen. Toen kwamen ze het infuus aanleggen. Wat een geprutst. Ze konden geen geschikte aderen vinden. Toen wilden ze naar mijn rechterhand, maar dat vond ik geen goed idee. Ik wilde wel kunnen schrijven. Na één mislukte poging, lekker veel geprik. Haalden ze voor mijn een babynaald...ahhh,zulke lieve kleine adertjes...en toen lag ik aangekoppeld. Maar dan is het leed nog niet geleden. Dat infuus stopt telkens met lopen en het weer aan de praat krijgen van dat ding is een heel gedoe en erg gevoelig.
Maar we kregen afleiding. Eerst kwamen Ellen en Pepijn. Met onze schone was! We hadden eigenlijk in de plaza afgesproken en dat had ik Lourdes verteld. Lourdes had aangeboden ze op te zoeken en ik had de briefjes meegegeven waarmee ze de was konden ophalen. Erg gezellig. Toen Ellen en Pepijn weg waren kwamen na een uurtje Lourdes en drie andere profesoras...niet eens onze eigen. Ook erg leuk en toen zij weg waren kwamen rond een uur of 10 ´s avonds nog onze huisgenootjes Mathijs, Suki en Lieke. Mathijs kwam terug in een vertrouwde kamer, want hij had er twee nachten daarvoor gelegen met een parasiet.
Daarna zijn we maar gaan slapen, maar erg lekker ligt het niet met een infuus in je hand. Om zes uur werden we luidruchtig wakker gemaakt door een verpleegster die in een keer de deur opengooide en het licht aan deed. Ze kwam weer onze temperatuur en hartslag opnemen...Vervolgens tot acht uur gewacht op ons ontbijt. Twee toastcrackers met een gekookt ei. Aan het eind van mijn praktijkles viel ik ongeveer van mijn bed van de trek. ´s middags weer gezelschap gehad van Ellen en Pepijn en verder televisie gekeken. We hadden een mooie kamer! Beter dan onze homestay. Met een grote tv en engelse kanalen! Het eten was ook beter, alleen wat weinig. Af en toe stiekem naar de chocola gegrepen. Bonny had die middag erg pech met haar infuus, het zat weer vast en werd wat te hard doorgespoten. Het vat zwol op! Deed haar dan ook erg pijn. Daarna zijn ze bij Bonny maar overgestapt op pillen. Die kan Bonny echter niet slikken, dus die moeten verpulverd worden. Aan het gezicht van Bonny te zien, moeten ze erg smerig zijn.
Vrijdagochtend mocht ik weg. Bonny uiteindelijk zaterdagochtend. Lourdes nam mij mee naar de markt Huancaro. Dat is een jaarlijkse markt waar boeren prijzen voor hun dieren kunnen krijgen. Lama´s, alpaca´s, stieren, koeien, konijnen en cavia´s. Erg leuk om rond te lopen. Ik moest ook van Lourdes beloven dat ik me even geen zorgen mocht maken om Bonny. Camucha, mijn praktijklerares had trouwens verteld dat Lourdes had moeten huilen omdat ik naar het ziekenhuis moest. Echt, de profesoras zorgen hier echt voor je!
Na de markt mijn spullen naar huis gebracht. Toen maar even mijn ouders gemeld dat ik in het ziekenhuis had gelegen. Het leek mij beter om dat achteraf te doen. En toen op bezoek ditmaal bij Bonny. Gewoon weer doodmoe op mijn ´eigen bed´ geploft en tv gekeken. Vervolgens wel weer thuis geslapen om de volgende ochtend Bonny uit het ziekenhuis op te halen. Achter het ziekenhuis zijn de volleybalvelden. Dus we zijn daar nog even langs geweest. Ik heb nog een potje meegespeeld. Maar daarna toch maar naar huis. Toen ik wegging gaf Lourdes mij een cadeautje, een ketting en een armbandje echt super lief!
De rest van de middag het grootste gedeelte op bed gelegen verder nog even naar de supermarkt. ´s avonds zou er een feest zijn van fairplay. Daar wilden we wel even heen (1-2 uurtjes), omdat het de laatste keer zou zijn dat we daar zouden zijn. We waren er rond 9 uur en kwamen uiteindelijk om 3 uur ´s nachts thuis. Vast niet erg verstandig maar wel erg gezellig. We hebben veel salsa gedanst, Bonny en ik hebben ze leren jumpen en toen we uiteindelijk wilden gaan lieten ze ons niet gaan. Mimi had mijn jas verstopt. Wilden we gaan zonder jas, bedacht ik me dat daar de sleutels inzaten. Jas teruggevonden en toen afscheid genomen van onze profesoras. Die begonnen te huilen, wat het voor ons niet makkelijker maakte. Lourdes zei telkens dat ik ze me zo aan haar eigen dochter deed denken en dat ik nu een moeder in Peru had. Ze gaf mij haar eigen ketting en armband. Ze wilde dat ik die zou dragen. Ook gaf ze me haar lievelingsmuziek. Mmm, toen hield ik het ook niet meer droog. De volgende ochtend heeft Fanny (vrouw van John van Fairplay) voor mij Lourdes nog gebeld. Maar ze wilde het echt geven. Ik ben er de hele dag ontroerd van geweest.
Gisteravond uiteindelijk nog halsoverkop de homestay verlaten. Het bleek dat we nu 30 sol per nacht moesten gaan betalen en dat werd ons iets te duur. Dus nu zitten we de laatste twee dagen in een hostel in het centrum en dat bevalt ook goed. Gister lekker chinees gegeten (heel anders dan in Nederland) en mocchakoffie gedronken. Jum! We moeten immers weer even aansterken.
Hasta luego!
Jolien
Foto´s van de ausangate staan op jolienvanuden.mijnalbum.nl
Voor de niet spaanstaligen onder ons, mala suerte betekent pech. En die pech begon zondag op maandagnacht met...diarree (of in onze benaming liquidkek). De volgende ochtend was Bonny echt ziek. Ik voelde me nog wel aardig, het is alleen wat vervelend als je nadat je gegeten hebt drie keer een sprintje moet trekken naar de baño. Ik heb Bonny haar spaansles gecanceld. Heb mijn eigen spaanse les doorgebracht met het drinken van mate de anis. Volgens mijn gramaticalerares en onze moeder des huizes zou dat goed zijn voor je darmen. Mijn praktijkles heerlijk op het plaza gezeten. ´s Middags wat door de stad gebanjerd waar de hele dag een optocht was. Het was de dag van Cusco en alle bedrijven uit de omgeving dansen dan mee in de optocht. Medewerkers worden hiertoe verplicht. Als ze niet meedoen wordt er een bepaald bedrag ingehouden op hun salaris. De optochten gaan door tot laat in de avond. Maar wij zijn vroeg gaan slapen. Bonny had al de hele dag geslapen en sliep er zo nog een nacht achteraan.
De volgende dag (dinsdag) was het Inti Raimi. Het grootste feest van Cusco. Lourdes mijn praktijklerares had gezegd dat we het goed zouden kunnen zien vanaf de trappen van de Cathedraal. We zouden er dan wel om acht uur moeten zijn. We waren nog steeds niet fit en ik bedacht dat als ik lang op die trappen zou moeten zitten het wel eens verkeerd zou kunnen gaan. Dus voor de zekerheid maar een diarreeremmer genomen. We waren op tijd bij de trappen en hadden een mooie plek. Bonny en ik moesten echter toch nog een keer naar de wc. En ondanks dat iedereen riep dat de plek bezet was. Peruanen bemoeien zich overal mee. Ging er een oud vrouwtje met bochel op mijn plek zitten. Terwijl er van voren nog plekken over waren. Dit vrouwtje stonk!!! En ze zat met haar bochel en vieze kleren tegen mijn benen. Die ik nu nergens meer kwijt kon. Ondanks dat ze klaagde dat ik met mijn knieen in haar rug zat te porren verplaatste ze zich niet. Terwijl ik dit typ komt die geur weer terug, ik werd er gewoon misselijk van. Na lang wachten en een stenen kont verder kwamen dan de ´Incas´ om de zon te aanbidden.Ik wilde foto´s maken. Maar daar was na de diarree de tweede pech...mijn fototoestel deed niets meer en die van Bonny was dus al gestolen...Gelukkig waren Ellen en Pepijn er ook en hebben zij foto´s gemaakt. Maar wel een beetje balen voor de verdere reis. Gelukkig heb ik niet alleen pech en kan ik deze maand wat extra geld tegemoet zien. Dus nu kan ik in dit land waar de fototoestellen bijna drie keer zo duur zijn op zoek naar een camera!
Het was erg leuk om de hele show op de plaza te zien. Daarna lunch gehaald en die op het terras bij het kantoor gegeten. We zijn daar eigenlijk blijven zitten omdat we zo moe waren. Hadden niet eens meer de fut om op onze was te wachten. Thuis heb ik met mijn laatste energie mijn huiswerk gemaakt, maar toen met hoofdpijn in slaap gevallen. Geroepen voor het eten. Ik wilde eigenlijk alleen soep, maar Manchi (huismoeder) zei dat ik ook rijst moest eten. Dus ik braaf geluisterd, wat weer wat nachtelijke tripjes naar de wc betekende.
De volgende ochtend was het alleen maar erger en Bonny zat er echt helemaal doorheen. We zijn toen met onze praktijkleraressen naar het ziekenhuis gegaan. Ik had het denk ik nog een dag aangezien, maar bij Bonny ging het echt niet meer. Ik had wel constant dorst. En het elke keer naar de wc moeten is ook wel vervelend, maar niet meer dan dat.
Wij naar Clinica San José, een nieuwe kliniek in Cusco. Daar kregen we een Duitse arts. We vertelden onze verschijnselen. En ze zei dat we bloed moesten geven en ontlasting in een potje. Ze zei dat er de laatste tijd veel mensen waren met buiktyfus. Waarop ik zei ´maar daar zijn we toch voor gevacineerd?´
Op naar het laboratorium. Bloed laten tappen en toen kwam dat potje. Daar sta je dan in een toilet in een Peruaans ziekenhuis met een klein potje waar je dan maar wat liquidkek (om in onze benamingen te blijven) moet deponeren...Ik kreeg spontaan de slappelach in mijn uppie op de wc.
Toen weer naar boven voor verder onderzoek; bloeddruk, hartslag, darmen. Daarna wachten.......
Ze kwam terug met de mededeling dat we salmonella tiphi hadden, ofwel buiktyfus...fijn! We moesten worden opgenomen in het ziekenhuis. Ik ben eigenlijk nooit ziek, afgelopen jaar 1 dagje nadat ik 240 km door de regen had gefietst, maar daarvoor al jaren niet meer. En dan lig je opeens in het ziekenhuis. Wij terug om spullen te halen. En ik heb gevraagd of ik spaanse les kon hebben in het ziekenhuis. Werd ik voor gek verklaard door Bonny. Maar je moet toch wat als je de hele dag ligt.
Ze zouden voor ons regelen dat we samen op een kamer zouden kunnen liggen. Normaal zijn het privékamers met een logeerbed erbij. Aangekomen in de kamer blijkt er een ziekenhuisbed en een heel laag simpel logeerbed te staan. Ik heb Bonny eerst maar het goede bed gegeven. Maar toen heb ik ook maar om een ziekenhuisbed gevraagd. Ja, als ik dan in het ziekenhuis lig, wil ik ook in een echt ziekenhuisbed liggen. Toen kwamen ze het infuus aanleggen. Wat een geprutst. Ze konden geen geschikte aderen vinden. Toen wilden ze naar mijn rechterhand, maar dat vond ik geen goed idee. Ik wilde wel kunnen schrijven. Na één mislukte poging, lekker veel geprik. Haalden ze voor mijn een babynaald...ahhh,zulke lieve kleine adertjes...en toen lag ik aangekoppeld. Maar dan is het leed nog niet geleden. Dat infuus stopt telkens met lopen en het weer aan de praat krijgen van dat ding is een heel gedoe en erg gevoelig.
Maar we kregen afleiding. Eerst kwamen Ellen en Pepijn. Met onze schone was! We hadden eigenlijk in de plaza afgesproken en dat had ik Lourdes verteld. Lourdes had aangeboden ze op te zoeken en ik had de briefjes meegegeven waarmee ze de was konden ophalen. Erg gezellig. Toen Ellen en Pepijn weg waren kwamen na een uurtje Lourdes en drie andere profesoras...niet eens onze eigen. Ook erg leuk en toen zij weg waren kwamen rond een uur of 10 ´s avonds nog onze huisgenootjes Mathijs, Suki en Lieke. Mathijs kwam terug in een vertrouwde kamer, want hij had er twee nachten daarvoor gelegen met een parasiet.
Daarna zijn we maar gaan slapen, maar erg lekker ligt het niet met een infuus in je hand. Om zes uur werden we luidruchtig wakker gemaakt door een verpleegster die in een keer de deur opengooide en het licht aan deed. Ze kwam weer onze temperatuur en hartslag opnemen...Vervolgens tot acht uur gewacht op ons ontbijt. Twee toastcrackers met een gekookt ei. Aan het eind van mijn praktijkles viel ik ongeveer van mijn bed van de trek. ´s middags weer gezelschap gehad van Ellen en Pepijn en verder televisie gekeken. We hadden een mooie kamer! Beter dan onze homestay. Met een grote tv en engelse kanalen! Het eten was ook beter, alleen wat weinig. Af en toe stiekem naar de chocola gegrepen. Bonny had die middag erg pech met haar infuus, het zat weer vast en werd wat te hard doorgespoten. Het vat zwol op! Deed haar dan ook erg pijn. Daarna zijn ze bij Bonny maar overgestapt op pillen. Die kan Bonny echter niet slikken, dus die moeten verpulverd worden. Aan het gezicht van Bonny te zien, moeten ze erg smerig zijn.
Vrijdagochtend mocht ik weg. Bonny uiteindelijk zaterdagochtend. Lourdes nam mij mee naar de markt Huancaro. Dat is een jaarlijkse markt waar boeren prijzen voor hun dieren kunnen krijgen. Lama´s, alpaca´s, stieren, koeien, konijnen en cavia´s. Erg leuk om rond te lopen. Ik moest ook van Lourdes beloven dat ik me even geen zorgen mocht maken om Bonny. Camucha, mijn praktijklerares had trouwens verteld dat Lourdes had moeten huilen omdat ik naar het ziekenhuis moest. Echt, de profesoras zorgen hier echt voor je!
Na de markt mijn spullen naar huis gebracht. Toen maar even mijn ouders gemeld dat ik in het ziekenhuis had gelegen. Het leek mij beter om dat achteraf te doen. En toen op bezoek ditmaal bij Bonny. Gewoon weer doodmoe op mijn ´eigen bed´ geploft en tv gekeken. Vervolgens wel weer thuis geslapen om de volgende ochtend Bonny uit het ziekenhuis op te halen. Achter het ziekenhuis zijn de volleybalvelden. Dus we zijn daar nog even langs geweest. Ik heb nog een potje meegespeeld. Maar daarna toch maar naar huis. Toen ik wegging gaf Lourdes mij een cadeautje, een ketting en een armbandje echt super lief!
De rest van de middag het grootste gedeelte op bed gelegen verder nog even naar de supermarkt. ´s avonds zou er een feest zijn van fairplay. Daar wilden we wel even heen (1-2 uurtjes), omdat het de laatste keer zou zijn dat we daar zouden zijn. We waren er rond 9 uur en kwamen uiteindelijk om 3 uur ´s nachts thuis. Vast niet erg verstandig maar wel erg gezellig. We hebben veel salsa gedanst, Bonny en ik hebben ze leren jumpen en toen we uiteindelijk wilden gaan lieten ze ons niet gaan. Mimi had mijn jas verstopt. Wilden we gaan zonder jas, bedacht ik me dat daar de sleutels inzaten. Jas teruggevonden en toen afscheid genomen van onze profesoras. Die begonnen te huilen, wat het voor ons niet makkelijker maakte. Lourdes zei telkens dat ik ze me zo aan haar eigen dochter deed denken en dat ik nu een moeder in Peru had. Ze gaf mij haar eigen ketting en armband. Ze wilde dat ik die zou dragen. Ook gaf ze me haar lievelingsmuziek. Mmm, toen hield ik het ook niet meer droog. De volgende ochtend heeft Fanny (vrouw van John van Fairplay) voor mij Lourdes nog gebeld. Maar ze wilde het echt geven. Ik ben er de hele dag ontroerd van geweest.
Gisteravond uiteindelijk nog halsoverkop de homestay verlaten. Het bleek dat we nu 30 sol per nacht moesten gaan betalen en dat werd ons iets te duur. Dus nu zitten we de laatste twee dagen in een hostel in het centrum en dat bevalt ook goed. Gister lekker chinees gegeten (heel anders dan in Nederland) en mocchakoffie gedronken. Jum! We moeten immers weer even aansterken.
Hasta luego!
Jolien
Foto´s van de ausangate staan op jolienvanuden.mijnalbum.nl
-
30 Juni 2008 - 20:04
Charlotte:
Hey Jolien,
jeetje, jullie maken wat mee daar! Ik lees trouw elke keer je postings. Succes!
groetjes Charlotte -
30 Juni 2008 - 20:46
Je Jongste Zusje:
Heeey zussie!
Die ketting en armband van Lourdes hebben je vast al wat doen opknappen he?!
Hoop dat de volgende keer dat je wat schrijft je alleen leuke dingen kan vertellen die je meemaakt!
Geniet ervan en sterk goed aan!!
Een dikke kus op de zusjes manier! -
30 Juni 2008 - 21:12
Marjan:
He Jo,
Wat een narigheid allemaal, ik weet wel dat je alle plekjes van Peru wou bezoeken maar het ziekenhuis mocht je best overslaan op zich ;)
Wel heel lief van die ketting en armband zeg!
Ik mail je binnenkort even weer! Ik hoop dat jullie nu alleen nog maar leuke dingen gaan beleven!
Liefs Marjan -
30 Juni 2008 - 21:36
Loes:
Heey Jo!
Wat een verhaal zeg!!! Gelukkig gaat het weer wat beter met jullie!! Pff!!
Nou, ik sluit me bij de rest aan: ik hoop dat jullie nu een hele leuke tijd gaan hebben!!
Liefs,
Loes -
02 Juli 2008 - 05:52
Theo Et Evelyn:
fijn dat jullie weer het ziekenhuis uit zijn! chocolade en ijs zijn ook goede aansterkers! hasta luego uut france! -
02 Juli 2008 - 09:05
Jwan :
Hi Jolien,
Jeetje, wat maken jullie mee zeg! Hopelijk gaat het vanaf nu beter. Het klinkt allemaal heel spannend, maar ook heel gevaarlijk. Fijn om te horen dat je daar goede vrienden hebt gemaakt. Doe het rustig aan en ik hoop dat jullie vanaf nu alleen maar leuke tijd gaan beleven!
Groetjes,
Jwan -
02 Juli 2008 - 09:13
Peter Weusthof:
Hoi Jolien,
Mooie vormen van contextrijkleren. Tot in september.
Veel plezier en sterkte.
Peter -
02 Juli 2008 - 11:01
Han En Karin:
Ha Jolin,
Tjonge jonge, je maakt wat mee in het buitenland!!
Maar goed denk ik dat je pas achteraf gebeld hebt nar Vlissingen.
Hopelijk gaat de rest van julie reis iets voorspoediger zonder dieven en zieke. Wees voorzichtig en pas goed op jezelf.
Liefs HenK -
02 Juli 2008 - 14:45
Elvira:
Hoi Jolien,
Wat een verhaal zeg! Nou gelukkig zijn jullie weer wat aangesterkt! Hoop dat je nu wel leuker dingen gaat meemaken!
Veel plezier en ik houd je blog in de gaten!
Liefs, Elvira -
07 Juli 2008 - 19:21
Marko:
Lees ik je blog een keer, moet ik dit allemaal doorwerken! Kun je volgende keer een blij verhaal maken, zodat ik wat minder bezorgd ben? -
07 Juli 2008 - 19:21
Marko:
Lees ik je blog een keer, moet ik dit allemaal doorwerken! Kun je volgende keer een blij verhaal maken, zodat ik wat minder bezorgd ben? -
07 Juli 2008 - 19:22
Marko:
Lees ik je blog een keer, moet ik dit allemaal doorwerken! Kun je volgende keer een blij verhaal maken, zodat ik wat minder bezorgd ben? -
10 Augustus 2008 - 23:24
Lourdes:
hola no entendi mucho pero espero que tu estadia en cusco haya sido muy provechosa cuidate lourdes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
